یادداشت بیست و سه

1.نفس در آستانه هجده ماهگیه هست و از یکسالگی به اینور شاهد یه سری تغییرات اساسی بودیم.مثلا رگ قلدریش زده بالا و دیگه اون بچه مظلوم حرف گوش کن سابق نیست.از هر ده تا سوالی که ازش میپرسی جواب ۹تاش نع هست! کم کم داره با مفهوم استقلال آشنا میشه و همه کاری رو میخواد خودش انجام بده.غذا خودش بخوره.لباس خودش بپوشه.گرچه هنوز خیلی هم بلد نیستا ولی بازم کم نمیاره!

2.عاشق کلید و باز کردن همه قفل های دنیاست. موقع سوار شدن به ماشین باید یه دور سوییچ و به ایشون بدیم تا همه سوراخ ها رو با کلید امتحان کنه🥴

3.عاشق کفش پوشیدنه و پا تو کفش همه میکنه.

4.با نبات یکم زاویه داره.چون نبات حساسه و نمیزاره به وسایلش دست بزنه.از قضا اینم عاشق هرچیزی هست که تحت مالکیت نباته.بارها دیده شده با زیرکی یکی از وسایلش رو برداشته و الفرارررر! قشنگ مثه اسب یورتمه میره دور اتاق و از دستش فرار میکنه.در عوض عاشق نهاله.در واقع نهال مامان دومشه.نبات هووشه😅

5.ندداشی (نقاشی) خیلی دوست داره و معمولا نقاشی کشیدنش اول از رو کاغذ شروع میشه و در نهایت میرسه به خط کشیدن رو در و دیوار و مبل و تخت و اینا!

6.آب که میخوره باقیمانده اش رو همونجایی که ایستاده با خونسردی خالی میکنه زمین.میگه حیف است.بمونه اسراف میشه🤨

7.رفیق باز و ددری شده.هرکی بخواد بره بیرون این زودتر از همه کفش و کلاه میکنه.عاشق عیات رفتنه(حیاط) تا میره بیرون با صدای بلند میگه سلااااام توتوها! و بعد با سروصدا و کولی بازی بچه ها رو مجبور میکنه به زور سوار دوچرخه هاشون کنن.

8.تا یازده دوازده بلده بشماره و شعرها و کتاب هایی که از بچگی خوندیم رو نصفه نیمه همراهی میکنه با زبون خودش.

9.بهش فرمان میدی قشنگ متوجه میشه و انجام میده.عاشق کمک دادن تو جمع کردن سفره و پتو و بالشت و انداختن آشغال تو سطل زباله است.منتها جناب میم میفرماد حالا زیادم خوشحال نباش.اولشه.بزرگ شه اینم میشه لنگه ی اون دوتا آبجیاش، تنبل و از زیرکار در رو🤦‍♀🤣

10.این مورد ممکنه واسه شما خنده دار باشه ولی برا من خیلی رو مخه.این که موقع تعویض پوشک و لباس عوض کردن وسط کار یهو پا میشه فرار میکنه و اصلا نمیزاره لباسش رو بپوشیم یا پوشکش رو ببندیم.به زور هم که متوسل میشیم میزنه به کولی بازی و داد و فریاد.جدیدا خیلی ماجرا داریم سر این موضوع.

11.حرف زدنش فوق العاده شیرینه.تازگیا وقتی داریم با هم صحبت میکنیم همگی با هم یا من با بچه ها، اینم میپره وسط و چون گنجینه لغاتش هنوز کامل نیست یه سری کلمات نامفهموم بلغور میکنه که فقط اونم تو بحث باشه😁

12.آهان یادتونه گفتم اومدم ماساژش بدم هی قلقلکش می اومد و می خندید و نمیذاشت؟ عاقا این کم کم حساسیت سنسور قلقلکش کم و کمتر شد و خوشش اومد.نشون به اون نشون که الان تا چراغا رو خاموش میکنیم و قصد خواب میکنیم، سریع به شکم میخوابه، دست منو میگیره و میگه ماس! ماس! (همون ماساژ خودمون😁) یعنی خداشاهده بعدش لش میکنه ها!

13.قبلا گفتم هرکی هرچیز خوردنی و نوشیدنی میاره وسط اینم میاد میشینه جلوش و خودشو لوس میکنه و کله اش رو کج میکنه و شریک میشه.یه بار نبات داشت یه چیزی میخورد.نفس اومد نشست جلوش گفت دِده(یعنی بده) نبات خیلی جدی  گفت نمیشه اینا مال منه.پاشو برو.باشه؟ اینم مظلومانه جواب داد باشه و پاشد رفت🥹 البته بعدا بهش داد.

یادداشت بیست و دو

1.میگن برای اینکه کار انجام بشه و انگیزه داشته باشید هدف هاتون رو تقسیم کنید به کارهای کوچیکتر و انجام شدنی.چون سنگ بزرگ علامت نزدنه معمولا.من اول شهریور اومدم یه لیست ۸۰ موردی نوشتم از کارهای خیلی ریزی که همشون کنار هم میشن یه کار بزرگ (برای خودم) اوایل خوب پیش نمیرفت.حتی بعضی روزها یه مورد هم تیک نمیخورد ولی تا امروز که ۱۵ شهریور هست ۴۰ مورد انجام شده.چهل تا کار کوچیک ولی مفید.این کار (نوشتن ریز به ریز و جزئی کردن کارها) برای من خیلی کمک کننده بود.

2.نفس خیلی قلقلکی و خوش خنده است.یه بار اومدیم مثه این فیلما قبل خواب ماساژش بدیم عاقا به هر ورش دست میزدی خنده اش میگرفت! کمرش رو ماساژ میدادی دلش رو ماساژ میدی به کف پاش دست میزدی زارت خنده اش میگرفت.دِههه! بچه یه دیقه عاقل و ساکت بشین مثه این باکلاسا ماساژت بدم دیگه! فک کنم سیمای قلقلکش اتصالی کرده و یکسره شده.

3.ما یه منبع آب داریم زمانی که فشار آب افت میکنه و قطع میشه از آب داخل منبع استفاده میکنیم با پمپاژ.این تشکیلات داخل پارکینگه و زمانی که میم کاری داره یا میشینه داخل ماشین با گوشی بازی میکنه یا پیام هاش رو چک میکنه، اولین کارش اینه پمپ رو خاموش میکنه! (چون صدای زیادی هم تولید میکنه) و میگه وقتی هنوز آب میاد (ولو اندازه یک شیر سماور) چرا این پمپ بی زبون و روشن میکنین؟! بارها شده یکیمون تو دششوری گیر افتاده بدون آب و فریاد زنان گفتیم بابااااا یکی اووون پمپ وووو رووووشن کنهههه/: اصن به قول نهال یکی از تفریحات سالم بابا اینه بره پارکینگ پمپ و خاموش کنه/:

4.یه خونه تکونی آرام و ملویی رو شروع کردم به مناسبت شروع پاییز و باز شدن مدرسه ها و مهمترین کار هم آماده سازی و تمیز کردن اتاق بچه ها بود که انجام شد.حالا بقیه رو که میبینم (حتی تو همین فضای مجازی) که چقد رو تمیزکاری و اینا حساسن و وقت میزارن احساس هَپَلی و شلخته بودن بهم دست میده.من اصلا سخت نمیگیرم و همیشه فقط در حد کفایت تمیزکاری میکنم.اصلا با شوینده ها و مواد شیمیایی هم میونه خوبی ندارم.خونه تکونی ما مثل بقیه نیست تا فیها خالدون خونه رو بریزن بیرون، بشورن و بسابن و بزارن سرجاش.ما فقط در حدی تمیز میکنیم که خونه قابل سکونت باشه/:

5.این فضای رقابتی و مقایسه ای که تو فضای مجازی هست و دوست ندارم.اینکه همه دارن بدو بدو میکنند و اکتیو و فعال هستن و هی کتاب میخونن و فیلم میبینن و میرن سر قرار و کلی دوست و رفیق دارن و میرن سفر و هی چیزای خوشمزه درست میکنند.اونوقت یکی که آروم نشسته داره زندگیش رو میکنه احساس عقب افتادگی بهش دست میده و با خودش میگه پس چرا من هیچ کاری نمیکنم؟! تو نشستی داری زندگیت رو میکنی عزیز! کی گفته همه باید انقد فعال و فرهیخته باشیم؟ شاید یکی دوست داشته باشه ریتم زندگیش کند و آروم باشه.شاید یکی خسته باشه.یکی پول نداشته باشه.یکی تنها باشه.قرار نیست همه شبیه هم باشیم.

6.یا مثلا داشتم یه پادکست گوش میدادم چند روز پیش در مورد تربیت بچه، خانوم کارشناسی که داشت تز میداد و از حرفاش مشخص بود وضع مالی خوبی داره، شرایطش جوری بود که بچه اش از قبل به دنیا اومدن پرستار و کمکی داشته.خب تجربه ها و راهکارهای ایشون اصلا به درد منی که این شرایط رو نداشتم نمیخوره.چرا باید گوش بدم و احساس ناکافی بودن بگیرم که چرا من اینجوری با بچم رفتار نمیکنم؟ منی که دست تنهام و بیشتر مواقع خسته و عصبی ام؟ بنابراین خیلی راحت صفحه پادکست رو بستم و دیگه ادامه ندادم.در حالی که سالهای قبل بی توجه به شرایط، نسخه های دیگران رو میدیدم و میشنیدم و مقایسه میکردم و عمیقا حس ناکافی بودن بهم دست میداد :/

7.این هفته خبر از دنیا رفتن یک دوست وبلاگی دور رو شنیدم و خیلی ناراحت شدم.گرچه دوستی و صمیمیتی بین ما نبود و من سالها صرفا فقط یک خواننده خاموش بودم.خیلی غم انگیزه فک کنی آدمی که ده سال خاطرات و احساسات واقعیش رو اینجا مینوشت، جایی که شاید هیچ کس از آدم های واقعی زندگیش از وجودش خبر نداشت، دیگه تو این دنیا نیست و این صفحه دیگه برای همیشه متروکه شده.گاهی فک میکنم یعنی چی میشه آخرش؟ چه بلایی سر صفحات و نوشته هامون میاد وقتی ما نباشیم؟

8.زمانی که نوشتن رو شروع کردم اینجا نهال شش ساله بود و میخواست بره پیش دبستانی.امسال دخترکم ابتدایی رو تموم کرده و داره وارد مقطع متوسطه اول میشه.برای ثبت نام تو مدرسه جدید کلی چالش داشتیم و روزهای سختی رو گذروندم ولی خداروشکر در نهایت درست شد و ثبت نامش کردیم.فک نمیکردم یه روزی پیدا کردن مدرسه خوب و تغییر مقطع تحصیلی انقد برامون سخت و پر چالش باشه.نبات هم میره پنجم و با ششمی ها امسال میشن ارشد مدرسه! لوازم التحریر و ملزومات مدرسه رو هنوز تهیه نکردیم.راستش سالهای اول خودمم پا به پاشون ذوق داشتم و کیف میکردم.الان ولی بیشتر استرس هست و نگرانی بابت هزینه ها /:

یادداشت بیست و یک

1.نفس علاقه زیادی به آب بازی یا به قول خودش آبوسی داره.تا اسم حمام میاد با خوشحالی میپره پشت در و تلاش میکنه لباساشو دربیاره! حتی وقتی تو صحبتای روزانه اسم حمام میاد، مثلا دارم به نهال یا نبات میگم امروز باید برین، این سریع میپره جلو در حمام لخت میشه🤦‍♀😂 بچه ها قبلا نوبتی میبردنش الان کسی زیر بارش نمیره.چون اون موقع عاقل و ساکت مینشست تو وان پلاستیکی نهایتا یه شلپ شلوپی میکرد.الان هی میخواد بلند شه کف حمام راه بره و به همه چی دست بزنه و قلدری کنه!

2.نامبرده علاقه خاصی به داخل یخچال و فریزر داره.تا در فریزر باز میشه هرجا باشه خودشو مثه فرفره میرسونه عقب عقب میره روی اون لبه پایینی میشینه و جاگیر میشه.بعد در حالی که لبخند پیروزمندانه ای رو لباشه از خنکی فضا لذت میبره!  و به محض اینکه یخچال یا فریزر شروع کرد به بوق زدن پا میشه میره دنبال کارش🚶‍♀

3.زمانی  که بچه ها دعوا میکنن و داد میزنن و درگیری فیزیکی دارند با همدیگه، انگشتش رو میزاره رو بینی و میگه هییییس! گوش ندن دوتا داد میزنه، باز گوش ندن پا میشه دونه ای دوتا چَک بهشون میزنه و میاد میشینه سرجاش🤦‍♀😂

4.در آستانه شانزده ماهگی گنجینه لغاتش رو به افزایشه و روزی نیست که کلمه و مفهوم جدیدی رو نکنه.حرف زدن تو این سن خیلی خیلی خیلی شیرینه.جوری که بعضی وقتا حس میکنم دیگه کشش ندارم و باید همین الان قورتش بدم😩

5.وقتی خرابکاری میکنه یا کار خلافی انجام میده مثلا قند برمیداره از تو قندون، تا نگاه چپ بهش میکنی میاد سر انگشتش رو میزاره رو بینیت و میگه دییییییییید! (همون بوق زدن) یا یکی دیگه از مکانیزمای دفاعیش شاخ به شاخه! وقتی اخم میکنی میاد جلو پیشونیش رو میچسبونه به پیشونیت و اونم اخم میکنه، همزمان صداشو کلفت میکنه و میگه هوووووم (ادای گاوای خشمگین رو درمیاره😂)البته این شاخ به شاخ رو تو مواقع عادی هم انجام میده و اصن یکی از تفریحات سالم بچه ها اینه میگن فلانی بیا شاخ به شاخ اینم هرجا باشه میدوه میاد یا مثلا میخوان بفرستنش دنبال نخود سیاه میگن نفس بیا برو با مامان یا بابا یه شاخ به شاخ انجام بده زود بیا🤦‍♀

یادداشت بیستم

تیرماه و تابستان امسال از راه رسید در حالی که جهان آبستن اتفاقات و تحولات مهمی هست اما من خموش و افسرده و در خود فرورفته ام و دل و دماغی ندارم برای شروع هیچ کاری.دیگه خبرها رو هم زیاد دنبال نمیکنم.در واقع به جز داخلی ها که خیلی هم قابل اعتماد نیستند (از این نظر که خیلی چیزها رو نمیگن) چیزی نمونده که راحت بشه دسترسی داشت.تلگرام و کانال و مراوده های اونجا هم واسم نقطه روشنی بود و دلخوشی که اونم دیگه ندارمش.

دیشب ساعت ۹شب وقتی دقیقا داخل ماشین تو ترافیک بودیم و در راه رفتن به عروسی، گوینده رادیو با کلی شور و هیجان خبر حمله به پایگاه آمریکایی ها تو قطر رو اعلام کرد! حس و حال عجیبی بود.

حالا نبات براش سوال پیش اومد این وسط قطر با ما دوست میشه یا دشمن؟ اگه با ما دوسته پس چرا اجازه داده دشمن ما از داخل کشورش ما رو بزنه؟! و من گیر کرده بودم چه جوری اینا رو توضیح بدم @_@ شانس آوردیم رسیدیم زود.اونجا دیگه قسمت خانمها فقط بزن و بکوب بود! و من یکی که حقیقتا سرسام گرفتم.تو مردونه اما میم میگفت سر هر میز یه جلسه و میزگرد برپا بوده جهت تجزیه و تحلیل مسائل روز! ان شاءالله که خیر است.

یادداشت نوزدهم

امروز از صبح مشغول بودم و بعد نهار و خوابیدن دخترک فرصتی پیش اومد و تصمیم گرفتم به اینجا سری بزنم.اول همه ستاره های روشن پنل رو خاموش کردم.بعد تمام پیوندهای وبلاگ رو (بعد مدت ها) از اول تا آخر دونه دونه سر زدم و بعد هم بوکمارک ها.بعضی متروکه و خالی از سکنه بودند و آخرین نوشته ها مال ۴۰۲ و ۴۰۳ بود.بعضی هم آخرین پستشان از همین چند روز اخیر بود و از حال و روز خودشان گفته بودند.

ما خوبیم.زنده و سلامت.اینجا که ما هستیم همه چیز امن و امان است.ولی ترکش های روانی جنگ به اینجا هم رسیده.این چند روز گذشته که همه ته دلمان غم بزرگی داریم و مدام داریم خبرها رو چک میکنیم، دسترسی به تلگرام و کانالم نداشتم و از حال دوستان بی خبرم و این بی خبری بیشتر کلافه ام میکنه.

دخترها امروز عصر امتحان میان ترم زبان دارند و سرخوش ( و زغوغای جهان فارغ طور) دارند با هم تمرین میکنند و تو سروکله هم میزنند.در حالی که همه جا تعطیل و اکثر امتحانات و برنامه ها لغو شده این آموزشگاه همچنان پیگیرانه و مُجِدّانه (!) تاکید داره به ادامه فعالیتش (:

یادداشت هجدهم

1.صحبت موسیقی و اینا شد نهال گفت آره من فن عرفان طهماسبی و حامیمم.بعد با هیجان تعریف کرد که آره مامان، یه آهنگ ترند شده (بام بد تا کرد بهش گفتم که موهای بلندتو میخوام رفت کوتاه کرد، حتی موهای کوتاهش بیشتر از قبل اونو زیبا کرد! ) حامیم رفته موهاشو کوتاه کرده، پشت سرش بقیه هم همین کارو کردن(یا یه همچین چیزی) فلانی (دوستش) هم اینکارو کرده.

من تو دلم: (وا! چه کارا! آخه آدم انقد سست عنصر که با یه حرف بزنه موهاشو نابود کنه؟)

من در واقعیت: عجبا! حالا شاید دوست داشته اشکال نداره هرکسی یه جوره دیگه، شاید دلش میخواد اینجوری علاقه اش رو نشون بده!

2.داشتم با هیجان قربان صدقه نفس میرفتم و به حالت بازی هی گفتم تو انقد شیرینی من میخورمتا! نبات خیلی جدی رو به من: خوب بخورش راحت شیم دیگه! ای بابا! هی میخورمتا! میخورمتا!

3.نیمرو درست کردیم گذاشتیم وسط چهارتایی حمله.تموم که شد نفس دوباره میخواست.گفتم الهی بگردم بچم هنو گشنه شه! نهال: بله دیگه نفس که دوباره بخواد آخیییی بچم هنوز گرسنه است.ما که دوباره بخواییم: ای بابا! سیرمونی ندارین شما؟ (با چاشنی شوخی و خنده البته) گفتم وخی وخی جمع کن خودتو.اینجور مواقع یه اصطلاحی داریم بهم دیگه میگیم پلاستیکی نباش!

4.نفس دشمن درس خوندن اینا (قبلا که مدرسه بود) و الان فیلم دیدن و چیزمیزخوردنشونه.فیلم دیدن چون مدام میخواد به لپتاپ و گوشی دست بزنه و خوردنی هم میاد میشینه شریک میشه، تا تهش بالا نیاد ول نمیکنه.اینا بخوان فیلم ببینن میرن داخل اتاق خوراکی شون رو هم میبرن و در رو میبندن.این طفلک میدونه اونجان، هرچند دیقه یه بار آدی آدی گویان میره در میزنه.آبجی ها از اون تو داد میزنن: شرمنده کسی خونه نیست! ما منزل تشریف نداریم!

5.مکالمه دو خواهر (با عرض معذرت گلاب به روتون) وقتی آب و برق قطع بود: نهال رفت دستشویی اومد چند دقیقه بعد،
نبات: ببین رفتی دسشویی آب بود؟
نهال خیلی ریلکس: اگه دو داری نه اگه یک داری اوکیه!
_نه همون یک دارم.
_اوکی پس برو خیالت راحت!

6.قدیما که کوچیکتر بودن یه گروه داشتن واسه خودشون به اسم پوک لولوها! و قوانین خاص خودش رو داشت.مثلا یه قانونش این بود پوک لولوها نامرئی میشن و هیچ کس نباید اونا رو ببینه و کارهای عجیب غریب انجام میدادند.نهال رییس بود نبات معاون.چند روز پیش بعد مدت ها یاد این گروه افتادن و جلسه گذاشتن.موضوع جلسه؟ رای گیری برای پذیرش و ورود عضو جدید (نفس) به گروه!

7.نفس پستونکشو از بابا ننه شم بیشتر دوست داره. بعد یه دعوا و درگیری شدید بین نهال و نبات، در حالی که کنار نبات نشسته بود گولو (پستونکش) رو بهش تعارف میکنه میگه بیا خواهر بیا یه گولو بزن آروم شی! یه گولوی تفی مون نشه؟

8.رابطه نهال و نبات قبلا که کوچیکتر بودند اینجوری بود که بیشتر با هم بازی میکردن یه وقتایی هم یه دعوایی میشد.الان ولی اصلا با هم نمیسازن و مدام بحث وکل کل دارن و ناسازگارن.انگار که دشمن خونی همدیگه باشن! امیدوارم این مرحله موقتی و گذرا باشه و به سلامتی ازش عبور کنن!


9.قبلا هم گفته بودم فک کنم من با عرض معذرت تِر زدم تو تربیت بچه ها تو بخش همکاری و کمک تو کارهای خونه و اصلا مسئولیت پذیر نیستند.یعنی من باید هر کاری رو شونصد بار بگم تا انجام بشه.واسه همین اغلب اوقات خونمون بازار شامه.امروز عصر بعد اینکه از خواب پاشدم فرستادم حیاط بازی کنن و تو دست و پا نباشن که من سروسامونی به خونه بدم.یه دفعه نبات با عجله اومد شروع کرد به جمع کردن وسایل و تمیز کردن.هاج و واج نیگاش کردم گفتم هان؟ چی شده؟ نکنه من دارم می میرم؟ راستشو بگو! من تحملشو دارم! عاقا اینم غش کرده بود از خنده! نگو اینا تو حیاط که بودن پسر کلاس اولی همسایه از اونور دیوار صداشون میشنوه میگه سلام بچه ها! خونه اید من بیام؟ اینام میگن نععع ما خونه نیستیم! اینم این تیکه رو نشنیده میگیره میگه پس در رو باز کنین من اومدممم.نباتم بدو بدو میاد جمع و جور میکنه یوقت جلوی اینا زشت نباشه!

یادداشت هفدهم

چند روزی رفته بودم تو غار تنهایی و حالا گرچه اون غم و حس و حال روزهای اول رو ندارم بازم بیرون اومدن ازش یکم سخته.هی به خودم میگم بنویس.همین چیزای کوچیک و روزمره رو بنویس.شاید حالت رو بهتر کنه.هی یه ندای درونی میگه که چی بشه؟ وقت گرانبهای ملت رو بگیری که چی؟ خلاصه گرفتاری شدیما از دست این نداخانوم درون😁

اینجا به جای بارون و برف و رعد و برق و رگبارهای بهاری تا دلتون بخواد باد میاد!
صبح و شب.همیشه از قبل عید شروع میشه و این موقع سال شدت میگیره تا گرده گل ها و درختا جابجا شن و به بار بشینن.پنجره آشپزخونه من مدت هاست که بسته نشده و بازه.با اینکه گاهی گرد و خاک هم سوغاتی میاره.جدیدا آشپزخونه رو بیشتر دوست میدارم.تو خونه تکونی، میز و صندلی رو گذاشتیم یه گوشه و حسابی بزرگ و دلباز شده.فرش نو و نرمالو پهن کردیم و تقریبا هر موقع که بری نسیم خنکی که از پنجره میاد تو، داره پرده رو تکون میده میرقصونه! و من عاشق دیدن و لمس این لحظه هام.اگر نم بارونی هم بیاد که دیگه چه بهتر!

دخترکوچولو در آستانه یک سالگیه و جمعه احتمالا یه تولد کوچیک و جمع و جور براش بگیریم.یادتونه گفتم برای دوتا دندون خرگوشی صفر کیلومترش چقد ذوق کردیم؟ الان صد برابر بیشتر از اونو برای راه رفتنش داریم! اینجوری بود که یکی دو ماهی بغل چیزها رو میگرفت و راه میرفت.تو سفر مشهد رو سرامیک های خنک حرم اولین قدم هاش رو برداشت و الان چند روزه کامل راه میره (هرچند کج کج و پنگوئن وار😁) ولی انقد خودش کیف کرده از این توانایی جدید و از این جرات و جسارتش که اصلا دلش نمیخواد دیگه بشینه یا چاردست و پا بره! و همه اینا هر لحظه منو شگفت زده میکنه.اینکه یکی جلو چشمت لحظه به لحظه داره بزرگ میشه و هرروز یه کار جدید یاد میگیره خیلی عجیب و شیرینه! یا مثلا رفتارهایی که میکنه.که میفهمی درک میکنه خیلی چیزها رو! مثلا لباس بپوشی خوشحال میشه و خیلی ددری هست، یا گوشی میگیره دم گوشش و یه چیزایی بلغور میکنه، یا جدیدا به حالت تحکم غر میزنه و چیزی رو بخوای ازش به زور بگیری از خودش دفاع میکنه، یا اول صبح که بیدار میشه و ظهر که میریم دنبال آبجی ها یه عالمه خوشحاله و ذوق میکنه.یا به هرکی غریبی کنه بهش میچسبه! (احتمالا یه جور واکنش دفاعی هست برای اینکه طرف رو نبینه😅) تجربه خوردن بعضی چیزها برای اولین بار هم جالبه.مثلا چند روز پیش برای اولین بار هندوانه خورد! یا بستنی خیلی دوست داره.یا خودش دوست داره از بطری نی دار مستقل آب بخوره...

یادداشت شانزدهم

صبح علی رغم بیخوابی شب قبل، خوش اخلاق و عالی بودم.اما رفته رفته هوا گرم تر شد، چهارده پونزده ساعت تو راه بودیم (با توقف های زیاد) و بچه خسته و کلافه شده بود، دو ساعت تو ترافیک موندیم، پارکینگ پیدا نمیشد.ژولیده و خسته و کثیف.این شد که مُودم به شدت اومد پایین.

دو رسیدیم محل اسکان و نوبتی دوش گرفتیم.کلی وسیله باید سروسامون میدادم ولی توانش نبود.میم و بچه ها بعد یه استراحت کوتاه رفتند حرم.من موندم و تصمیم گرفتم بخوابم، با نفسی که تو ماشین یه چرت کوتاه زده بود.داشتم له له میزدم واسه خواب ولی هرکاری کردم ایشون نخوابید! حالا من بعد ده دوازده سال یادم رفته بود سفر با بچه نوپا چقد سخته.تابستونم که شمال رفتیم زیر شش ماه بود و اذیتی نداشت واقعا.ولی این دفعه بغل همه چی میخواد وایسته.به همه چیز میخواد دست بزنه و مزه اش رو بچشه! همه جا هم ناایمن و غیر بهداشتی برای بچه.میخواست لبه تخت وایسته و تست تعادل بگیره! بچه ای که هنوز راه رفتنم بلد نیست! اینقد کلافه و عصبانی بودم از خستگی و بی خوابی که بی اختیار جلوش زدم زیرگریه.اینم به هیچ جاش نبود و با ذکر " عجب ننه ی اُسکُلی دارم من " همچنان به کارش ادامه میداد /:

اینجایی که هستیم خیلی خیلی نزدیکه به حرم و از پنجره اتاق گنبد و گلدسته ها و رفت و آمد و شلوغی و جمعیت پیداست. موقع غروب آفتاب صدای نقاره ها که اومد پنجره رو باز کردم و با دیدن منظره بیرون حالم خوب شد.پا شدم به سروسامان دادن کارها و بچه هم در نهایت خوابید.

میم و بچه ها که برگشتند موندند پیش نفس و من رفتم.هوای خنک و عالی.راستی راستی وسط شلوغی و جمعیت گم شدم.سر صبر همه جا رو گشتم و آسوده و سبکبال برگشتم خونه.

الان هم همه خوابیدند جز همون بنده خدایی که ذکر خیرش بود.قراره ساعت دو و نیم سه نفس رو بزاریم واسه باباش و با دخترا بریم نیمه شب گردی و حرم گردی...

یکی از کارهای جالب داخل حرم برای من، گوش دادن به صداها و زمزمه هاست.دقیق که میشی میبینی هرکدوم به یه لهجه و زبانی صحبت میکنن و این برای منی که عاشق لهجه ها و گویش های مختلفم خیلی هیجان انگیزه😊

یادداشت پانزدهم

امروز را روز عمل به وعده ها و تیک خوردن نود درصدی لیست و قورت دادن قورباغه ها نام گذاری میکنیم! از اون روزایی که وقتی تموم میشه و میرسی به آخرشب یه آخیش و یه خسته نباشید جانانه به خودت میگی! جدیدا به این نتیجه رسیدم برای کارهایی که مدت هاست میخوای انجام بدی و نمیشه، به جای نشستن و فک کردن و بالاپایین کردن و برنامه ریزی کردن، یکهو و یک دفعه و بدون معطلی باید پاشی و اون کار رو انجام بدی! قبل از اینکه ذهنت درگیر انجام دادن یا ندادن و ساختن بهونه های جدید بشه.

داستان فرش آشپزخونه ی ما اینجوری بود که اول یه گلیم فرش بود که به مرور زمان بدشکل و پر لک شده بود و هربار هم که میرفت قالیشویی بدون تغییر برمیگشت.بگی نگی زمخت بود و احساس بدی داشتم بهش.تا اینکه دو هفته پیش رفتیم و یه فرش جدید خریدیم.نرمولی و قشنگ و یکدست.میخواستم اول فریزر و یخچال رو تمیز کنم و کف آشپزخونه رو بشورم و بعد بندازیمش که خورد به مریضی بچه و موند تا امروز.امروز بالاخره فریزر تمیز و مرتب شد و کف آشپزخونه شسته و خشک شد و فرش جدید افتتاح شد.

شاید خنده دار باشه ولی من با همین تغییرات کوچیک حالم خوبه و هربار میام داخل آشپزخونه یه جون به جونام اضافه میشه.یا میشینم به این فک میکنم که نفس کوچکم دیگه راحت رو این فرش چاردست وپا میره و میاد‌.بچه ها اینجا میشینن.حرف میزنیم و آشپزی میکنیم و با این فضای جدید آشپزخونه کیف میکنیم.میز و صندلی رو هم یه گوشه گذاشتم تا هم جا باز و وسیع باشه و هم یه گوشه دنج باشه واسه وقتایی که احتیاج به خلوت و تمرکز دارم.

الان که نزدیک ده شب جمعه است همه خوابیدند و من در حالی که همه جا تاریکه وسط آشپزخونه دراز کشیدم و منتظرم شیربرنج سحری آماده بشه و خاموش کنم و بخوابم.در حالی که پرده رو جمع کردیم و پنجره بازه و باد خیلی خنکی میادو بهار دیگه خیلی خیلی نزدیکه ^_^

یادداشت چهاردهم

خیلی وقته میخوام بنویسم و جور نمیشه.امشب، اوووه بعد مدت ها، اومدم چندتایی وبلاگ خوندم و هوس نوشتن کردم.

امروز روز دلگیری بود.مثل روزهای قبل انرژی و انگیزه کافی نداشتم برای ادامه و به آرامی و در رخوت و سکوت گذشت.سکوت که میگم منظور گفتگوهای درونی با خودم هست وگرنه بیرون که با وجود دخترها و مخصوصا نبات دائم در حال صحبت کردن، جواب پس دادن، سوال و جواب، راهنمایی و به قول خودشون گیر دادن هستم!

فردا بیست و نهم هست و نفس وارد یازده ماهگی میشه.دیگه از مرحله سینه خیز گذر کرده و چاردست و پا مثه فرفره میره اینور اونور.بغل مبل و میز و هرچی که قابلیت تکیه گاه رو داشته باشه وایمیسته و راه میره.چهارتا دندون بامزه داره.هیجانی که میشه دست میزنه.دالی میکنه و بازی مورد علاقه اش اینه یه چیزی بندازه رو کله اش و قایم شه.بوس میکنه البته نه مثل آدم بزرگا.فقط وقتی بهش میگی، صورتش رو میاره جلو و کل صورتت رو تف مالی میکنه! همچنان معشوقه گریزپاش منم و چشمش دنبال منه و صبح تا شب بغل میخواد (:

یخچال خونه ییلاقی یه یخچال خیلی قدیمی بود که از مادربزرگ میم بهش رسیده بود.این بدبخت بعد سالها خدمت صادقانه دیگه به پت پت افتاده بود.گفتیم تا تابستون نشده یه یخچال جدید بگیریم.چند روز پیش بالاخره قسمت شد.کارتن ش رو دخترها برداشتند برای بازی.بالاش یه نورگیر در آوردند و یه پنجره برای تبادل اطلاعات و وسایل.یکی یکی میرفتن داخل و با نور چراغ قوه اون تو مشقاشون رو مینوشتند! حالا انگار مجبور بودند/: وقتی نوبت نبات بود نهال اومد یواشکی با پارچه اون سوراخ بالا رو کیپ کرد و گفت ایشالا نقشه ام بگیره با دی اکسید کربنی که خودش تولید کرده خفه شه! و بعد هر چند دیقه یکبار میپرسید خواهرم زنده ای؟!

نهال با هات اسپات گوشی من به اینترنت وصل بود.اون تو هال بود.من و نبات تو آشپزخونه.داشتیم یه کاری انجام میدادیم.گوشی زیر یه چیزی که قرار میگرفت ارتباط قطع میشد.نبات هرچند دقیقه یکبار شیطنت میکرد گوشی رو میزاشت زیر خودش و صدای داد نهال بلند میشد: ماااامااااان قطع شد! ما دوتا اینجا مُرده بودیم از خنده.البته بعد وقتی فهمید کار نبات بوده حسابی از خجالتش دراومد و ماجرا با گیس و گیس کشی ختم به خیر شد /:

تا درودی دیگر بدرود...